Dag 22: Mapua-Abel Tasman-?

Dag 22: zaterdag 14 februari Mapua - Abel Tasman National Park - ?

Alweer niet al te vroeg wakker!! Niets dan wat golven en meeuwen, horen we buiten. We gooien de deuren van de camper open! Bewolkt, ai! Dat is jammer, en.. Niet voorspeld. We kijken over het water uit dat vanwege het getij verder weg is dan we dachten. Het verschil tussen de eb en de vloedlijn is wel een paar honderd meter! Bootjes in de verte liggen op 1 oor.
We nemen gauw een broodje, en vertrekken richting Kaiteriteri. Daar moet de Sandy Bay het mooist zijn. Alle plaatsjes langs de kust zijn erg op kayakken en hiken ingesteld. Vooral door het Abel Tasmanpark worden veel trails gelopen. Helemaal tot de Farewell Bay, waar volgens Thijn honderden walvissenjongen zijn aangespoeld. Het gebeurt ieder jaar weer, zegt men hier. De landtong op het uiterste noordelijke puntje van het zuidereiland is zo lang dat walvisjongen die net om de punt van de landtong zijn, met hun sonar de " uitgang" niet terug kunnen vinden. Het schijnt dat honderden mensen proberen om ze de uitgang te laten vinden, maar dat er toch vele sterven. Helaas.
We maken een beetje voort en stoppen in Kaiteriteri om een eind langs het strand te lopen. Het is een prachtige zonnig gele kleur zand. We klimmen en klauteren over wat rotsen heen, om " om de hoek" te kunnen kijken.
Het licht schijnt prachtig op het water, hoewel de zon verstek laat gaan.
Terug op het strand ligt daar een bootje dat aanbiedt om een tocht van 5 kwartier te maken naar de Split Apple Rock. Dat lijkt ons wel wat, en we sprinten naar de camper om onze portemonnee te halen, en kunnen nog net mee. Aardige man en vrouw. Ze vertellen dat de paar mensen die tegen de heuvels wonen, daar een vermogen voor hebben neergeteld. En echt handig is het ook niet. Nogal afgelegen!
Maar voor een prive-strand heb je toch wel wat over!!
Er wordt koffie gezet, maar vanwege de flinke wind, en dito golven, moeten we op de koffie wachten tot bij de split apple.
Dit is tevens het keerpunt. Het is intussen frisjes geworden! We bedenken dat we dadelijk in de camper de kachel maar eens moeten uitproberen.
Na de kaart te hebben bestudeerd, rijden we in de richting van Richmond terug, om alvast een stukje in de richting van de westkust te kunnen doorkruisen. Het blijkt een heel eind te zijn, en niet zo dik bezaaid met campings. We komen voorbij Lake Rotoroa. Mooi beschreven. Mooi eind van de highway! De bergen met sneeuw komen dichterbij. Waar gaan we in hemelsnaam heen....
Naar een doodstille plek aan een prachtig meer. We stappen even uit, maar worden onmiddellijk opgevroten door....jazeker de eerste sandflies.
Hier gaat Henk zeker niet staan. Dus gaan we het hele eind maar weer terug, en verder richting de west.
Om 19.00 uur komen we langs iets wat een camping lijkt, en stoppen we. Murchison. We vinden een aardig plekje. Houden ramen en deuren dicht! En koken in een sauna! Wel lekker, dat wel. Maar zweten!!!
We nemen de afwas mee naar de " kitchen" en blijven daar gelijk de rest van de avond maar zitten. Je ontmoet nog eens leuke jongelui. Broer en zus wier ouders ( heit en mem) uit Gaastmeer komen. Nu wonen ze hier! Thuis spreken ze fries, en dat proberen ze op ons uit. Doe toch maar engels!!
Om 22.00 uur rennen we door het stikdonker naar onze camper. Blote benen en sandflies........