Dag 14: naar Coromandel

Dag 14: vrijdag 6 februari van Auckland naar Coromandel Peninsula.
Bij het wakker worden lezen we een sms van Marleen. Of het verdrietige bericht van het inslapen van Fred al hebben gehoord. Dat het achteruit ging hadden we wel begrepen uit de korte berichten van Wil, maar het nieuws verrast ons toch! Wat voelen we ons ver weg! Wat is het toch een rotziekte, Alzheimer. Afscheid hebben we al lang genomen, en steeds weer opnieuw, maar nu zal hij er echt niet meer zijn als we terugkomen.
Opnieuw als laatsten van de camping verlaten wij ons plekje.
In gedachten in Almelo, gaan we toch maar "on the road! "
Dat hebben meer mensen gedacht, en ook nog allemaal naar het Coromandel Peninsula. File!! Toch lost het zich op, en rond half 3 zijn we in het stadje met dezelfde naam. De weg hier naar toe was prachtig, kronkelend langs de zee. Mooie strandjes! Maar heel veel wind!! We lopen wat heen en weer, en informeren bij the Information Point of we nog met de Driving Creek Railway mee kunnen.
Men belt even op en om 16.30 uur is er plek.
We zijn er op tijd: het domein van Barry Brickell.
De beste pottenbakker van het zuidelijk halfrond!! Maar waar haalde hij zijn klei vandaan? Juist ja! Van boven uit de berg. Hij legde in 1973 een 300 meter lange rails aan om de klei per wagonnetje naar beneden te kunnen vervoeren. Het liep een beetje uit de hand, en nu is er een traject van 3 km rails aangelegd, en rijdt er een treintje voor passagiers nu al zo'n 1,2 miljoen! Barry loopt nog steeds rond, met zijn 79 jaar, en hij verdient zijn inkomen nog steeds met de pottery. Heel leuk om het project te zien! Met het entreegeld legt onze Barry het verdwenen Kauribos opnieuw aan. We zien de sprieterige boompjes van de laatste 15 jaar. Voordat die 1500 jaar zijn!
In het treintje zitten we achter een Nederlands stel met een klein kindje, Bram. Ze komen uit Eindhoven. Bijzonder om zulke mensen te ontmoeten! Ze dachten al dat wij uit het oosten kwamen. ( o, ja? En hoe dan?)