Dag 35: Christchurch

Dag 35:

Inleveren van de camper, en dan: Dagje Christchurch.

Maar eerst: poetsen!!
We zijn al vroeg wakker, en sjorren de tassen, onze trouwe tassen, onder de bank in de camper vandaan. Eens kijken of alles er nog in past. We hebben natuurlijk ook nog onze 183 folders en flyers die mee naar het volgende adres moeten. Van mij, dus! Leuk voor het plakboek.
Het lukt allemaal net. Maar wat te doen met de restjes? Weg, uitdelen, opeten?....
Om 10 uur rijden we spic en span de camping af. Zoeken alvast het adres waar we vannacht nog zullen overnachten: Belmont on Harewood B&B. De heer de huizes, Alan, doet open, en vindt het best dat wij onze zware tassen bij hem achterlaten. Al snel gaat het gesprek over zeilen in Turkije, en blijkt dat hij op 9 maart naar Marmaris vliegt, alwaar zijn pas gekochte zeilboot ligt. Toevallig!!
We rijden door naar de camperverhuur, Apollo. Het inleveren gaat op het gemakje, we noemen nog wel de paar kleine mankementjes, nemen afscheid van onze trouwe metgezel, en even later zitten we in het shuttlebusje dat ons op het vliegveld afzet.
Van hieruit is het eenvoudig om naar het stadscentrum te gaan. Met de Blue Line!! De rit ernaar toe duurt ongeveer 20 minuten, en in die tijd zien we eigenlijk een totaal verwoeste stad. De fier overeind staande huizen blijken al opnieuw opgebouwd te zijn. Wij hadden er geen idee van, dat de aardbeving van februari 2012 zo'n ravage had achtergelaten. De "oude" gebouwen die zo erg Engels aandoen zijn gestut, en waar de financiering mogelijk is gemaakt wordt er hard gewerkt aan het herstel.
Het kloppend hart van de stad bestaat uit gestapelde containers, waar allerlei winkeltjes en eettentjes in gehuisvest zijn. Het ziet er vrolijk uit, zeker met het heerlijke weer van het moment. Maar lopen we langs de Cathedral Square, dan worden we droevig gestemd. We wisten al dat de toren naast de kerk stond, maar niet dat de rest eigenlijk ingestort was. Hoe komt dit ooit weer goed, vraag je je af.
Als we tot slot een gingerbeer in het zonnetje drinken, smaakt dit toch wel heerlijk.
We nemen zomaar de goede bus naar ons B&B, en ploffen neer in de comfortabele kamer. Henk verdwijnt de badkamer in, en komt er na 5 weken geschoren weer uit. De keuze was: of de wollige baard waar de jongelui tegenwoordig allemaal mee lopen, of de stoppels eraf. Het werd het laatste, goddank.

Intussen is er telefoon uit Nederland: het is toch nodig dat we zsm terugkomen. Pa voelt zich alles behalve goed. We zijn ontdaan. Natuurlijk gaan we alles in bet werk stellen. Ik bel het ziekenhuis in Nijmegen, en krijg heel simpel de verpleegkundige van de nachtdienst aan de lijn. Zij geeft een korte uitleg, en geeft de telefoon aan mijn vader. Ik hoor zelf ook hoe moe hij klinkt, en ontredderd. Ik beloof terug te bellen met bericht over een snelle vlucht.
Omdat het in Nederland zo vroeg is, eten we snel een hapje. Om 21.00 uur bellen we met het reisbureau. Ze gaan de opties bekijken.
Na een uur hebben we antwoord: de al geplande vluchten naar. Brisbane en Cairns, en na een overnachting via Hongkong naar Amsterdam. Aankomst:maandagochtend half 7.
En dat is de snelste manier om nu thuis te komen. Ik bel pa met dit nieuws, en hoor hoe blij hij hiermee is.
We kruipen maar gauw in bed, want de wekker staat morgenochtend 3.30 uur. Zien of we een oogje dicht kunnen doen....
Alan brengt ons naar het vliegveld. Om 6.20 uur vliegen.