Dag 31: maandag 23 februari. Naar Dunedin

Dag 31: maandag 23 februari. Kaka Point - Dunedin.

Half 9 gluren we door de gordijntjes. Lucht lichtgrijs, verschillende buren al vertrokken. O, jee, alweer de laatsten?
Eer dat we gedoucht, gegeten, en water bijgevuld hebben, zijn er niet veel van de medekampeerders over. We gaan richting Dunedin. Henk kan het niet onthouden, die zegt steeds Gunaiden, goede morgen, in het Turks. Ik pleit nog voor een kort bezoek aan Kaka Point, maar Henk heeft gelijk, het stelt helemaal niets voor. 100 huisjes uitkijkend over het water van de baai. Er zijn hele mooie bij, goed onderhouden, maar ook totaal vervallen exemplaren. En veel te koop!! Toch maar niet sparen voor een vakantiehuisje aan de Pacific Ocean!
We vervolgen de prachtige kustweg door de Catlins. We zien het Schwarzwald, de voor-Alpen, Ierland, en alle mooie heuvelachtige landschappen die je je maar kan voorstellen. Dunedin is niet heel ver rijden, en ik heb wel zin in een stadswandeling. De schotse invloed moet hier nog steeds erg te vinden zijn.
We rijden de stad rond, en zoeken een plekje waar onze camper kan worden geparkeerd. Weer niet zo makkelijk!
Uiteindelijk vinden we een terreintje. Enig speurwerk levert geen parkeerautomaat op of een bord met informatie, dus gaan we onbezorgd de stad in.
De boekjes hebben het goed voorspeld: we geloven direct dat de schotse sfeer hier zichtbaar is. Prachtige gebouwen, mooie kerken en een leuk centrumplein, waar ze op dit moment opnames maken voor een soort sterrenslag met Dick Passchier. Kandidaten moeten reuze golfballen op vorkheftrucks van A naar B vervoeren. We zien nu met eigen ogen dat TV nep is. Alles moet 10 keer over, en zelfs het juichen gaat in opdracht. We bezoeken dan liever (ik) de public art Gallery. Pas als we op de 1e verdieping komen, worden we enthousiast. Een overzichtstentoonstelling van "onze" Barry Brickell van de Driving Creek Railway in Coromandel op het Noordereiland. Compleet met documentaire op een tv. En heel veel gebakken potten. Erg leuk om deze bijzondere man te zien werken en spreken.
Weer buiten gekomen, zien we dat take 23 bezig is. We gaan verder! Het prachtige station bekijken, in originele staat. Zoals je verwacht van een station uit 1875.
Terug naar de camper. Ha, zegt Henk, een wielklem!!! Ja hoor, haha, zeg ik!!
En ja hoor. Een echte wielklem. Gatver..... Met briefje.
Ik had echt goed rond gekeken, maar toch niet goed genoeg.
Als we bij het hotel aan de overzijde van de straat 25 NZ Dollar komen betalen, dan komen ze de wielklem verwijderen. Nou, dat doen we maar, en....het valt ons eerlijk gezegd mee. We maken 1000 excuses, maar de man kijkt of hij dat vaker heeft gehoord. We worden weer bevrijd.
Intussen is het 16.00 uur, en zoeken we een camping. Het wordt er weer 1 aan zee, natuurlijk. Naast een rugby/voetbalveld waar flink getraind wordt. En de zee te belopen is, en wel via het rugby/voetbalveld, en een flinke duin, waar de jongens net als training tegenop moeten sprinten. We denken terug aan onze sporttijd en leven mee. Maar het strand is er prachtig. Er wordt gesurft, en de zon schijnt.
Terug op de camping drinken we een wijntje met de nederlanders die we al sinds Picton steeds tegenkomen: Geert en Annemarie. Heel gezellig, maar na een half uurtje zijn we allemaal blauw van de kou. Intussen is het al wel 20.00 uur.
In de camper roerbakken we wat groeten, en ontleden het geroosterde kippetje. En worden we weer een beetje warm.